تیم ملی که فقط برای تهرانی ها نیست

:دیدار دوستانه و تدارکاتی تیم ملی ایران با کاستاریکا، جدای از نتیجه ، پرسش های بسیاری را نیز به همراه داشت. مثل این پرسش که چرا باید فقط شهر تهران و ورزشگاه آزادی برای بازی های تیم ملی انتخاب شود. این زیبنده نیست که ما برای بازی های ملی فقط و فقط یک ورزشگاه داشته باشیم و اگر سامانه های آبرسانی آن خراب باشد، باید در ورزشگاه را روی مشتاقان تیم ملی ببندیم. حال آن که تیم ملی متعلق به تمام ایران است و بازی کردن در شهرهای دیگر بویژه در استان های جنوبی ، می توانست جذابیت و حلاوت خاصی داشته باشد.در واقع اگر مسوولان بموقع وارد عمل شده و از بارش و اثرات آن همه برف مطلع می شدند، حتما زمینه ای را به وجود می آوردند تا با یک تیر چند نشان بزنند و تمرین تیم ملی را به استان های جنوبی می بردند. پرسش های دیگر این که ، چه خوب بود می دانستیم کشورهایی مثل روسیه ، اوکراین و دیگر کشورهای اروپایی که ما هر شب بازی های آنها را در زمین های مخملی از طریق تلویزیون تماشا می کنیم ، با آن همه برودت هوا چه می کنند؟ لوله ها و سامانه های آنها چطور ساخته می شود که یخ نمی زند و بدون کوچکترین وقفه ای بازی های خود را برگزار می کنند؟ در حالی که می دانیم سرمای وحشتناک شهرهای کی یف ، مسکو و دیگر شهرهای اروپایی اصلا قابل مقایسه با این چند درجه سرمای زیر صفر ما نیست. شنیده های ما حکایت از این دارد که چند سال پیش با هزینه های گزاف ، تاسیسات ورزشگاه بازسازی شده است. این که چرا به این زودی با سرد شدن هوا، این مشکل به وجود می آید، جای بحث و تامل دارد. تا چندی پیش قضیه چمن را داشتیم و حالا که چمن درست شده است ، باید دلواپس پایین و بالا شدن درجه هوا باشیم. نهایت این که تیم ما به هر شکلی یک بازی تدارکاتی را برگزار کرد. هرچند که یکی ، دو مهره موثر ما همراه تیم نبودند؛ اما به هر حال فرصت دور هم جمع شدن غنیمت بود و فقط حیف شد که بازی به دور از هیاهو و شور و شوق تماشاگران برگزار شد و به همین دلیل یک مسابقه عاری از جذابیت بود.